الهى

الهى نامه، علامه حسن زاده ص: 7

الهى یا الهى یا الهى‏		نباشد جز توام پشت و پناهى‏
منم یک ذرّه از ارض و سمایت‏		منم یک جلوه از نور و بهایت‏
منم یک قطره از دریاى جودت‏		منم یک لمحه از شمس وجودت‏
منم یک نکته از غیب و شهودت‏		منم یک شمه از فیض نمودت‏
منم یک نقطه از علم عنایى‏		منم یک صورت رسم خدایى‏
منم هم بوته‏اى از بوستانت‏		منم هم در عداد دوستانت‏
منم هم نقشى از ایوان حسنت‏		منم هم شمعى از دیوان حسنت‏
منم دل‏داده‏ى روى نکویت‏		منم شیداى حسن ذات و خویت‏
دل من در میان اصبعینت‏		نمود من بود از علم و عینت‏
ز لطف تو دگر نبود فنایم‏		براى تا ابد باشد بقایم‏
عطا کردى ز الطاف خدایى‏		مرا این منصب فقر و گدایى‏
دل من شد چو یک زنبورخانه‏		ز بس از داغ تو دارد نشانه‏
چه شیرین است داغت کآتشین است‏		فداى تو شوم که داغت این است‏
بیامد رائد موى سفیدم‏		که از سوى توام داده نویدم‏
کزین زندان‏سراى تنگ و تاریک‏		زمان ارتحالت گشت نزدیک‏
به قدر معرفت کردم عبادت‏		که علم تو دهد بهتر شهادت‏
به وفق اقتضاى عین ثابت‏		زمین شوره نبود مثل نابت‏
چه بتوان گفت در کار خدایى‏		ندارد کار او چون و چرایى‏
چو ذاتش فعل او حق مبین است‏		و لا یسأل عمّا یفعل این است‏
خداوندا دل دیوانه‏ام ده‏		بصحراى غمت کاشانه‏ام ده‏
مرا محو جمال خویش فرماى‏		دمادم جلوه‏هایت بیش فرماى‏
بذات و خوى خود محشور میدار		ز زرق و برق دنیا دور میدار
چه خوش از لطف خاص کردگارى‏		به امیدش رسد امیدوارى‏